May 01st, 2018

Mi último mensaje en Ecuador. 
Mijn laatste blogbericht in Ecuador. 

Daar waar ik mijn eerste blogbericht startte met 'Mi primero mensaje' zal ik nu mijn laatste post starten met 'Mi últiomo mensaje'. 

Ik heb twee weken niets gepost, vandaar ga ik van start op maandag 16 april. 
Om acht uur in de ochtend kwamen we aan bij de lagere school in Pull. Daar stonden alle leerlingen weer keurig op een rij en zongen ze luidkeels het Ecuadoraans volkslied. Nadien begon de directeur met het voorlezen van een brief die afkomstig was van het ministerie. Om vervolgens af te sluiten met het voorlezen van het thema dat die week in de kijker stond. Net op tijd gestopt, want de regen kon het niet laten . En door de dikke drupels waren we in een mum van tijd klets nat.
​Al snel konden we naar binnen lopen en startte ik mijn les bij de jongste kinderen. We startten met het herhalen van de cijfers tot tien. Aangezien de leerlingen nog niet kunnen schrijven, gingen we een grote poster maken zodat ze hier steeds naar kunnen terugblikken.
Na één uurtje goed doorgewerkt te hebben, verplaatste ik me naar de klas van het tweede leerjaar. Daar werkten we rond de kleuren. We deden allerlei opdrachtjes en gingen actief te werk. Zo deden we bijvoorbeeld een kleurenzoektocht. Ik gaf een kleur in het Engels en de leerlingen moesten binnen één minuut een voorwerp vinden in die juiste kleur. Leuke opdracht en fijn om zo de kleuren te leren.
​Na een halfuurtje te praten met de andere leerkrachten kon ik weer van start gaan bij het derde en vierde leerjaar. Hier deed ik net hetzelfde en we leerden de kleuren op een actieve manier. De betrokkenheid van de leerlingen was erg hoog en dit voelde voor mij als een succeservaring aan omdat de leerlingen op het einde van de les de kleuren in het Engels perfect konden zeggen. 

Dinsdag ochtend samen met Tom en Umberto naar ChanChan vertrokken. Daar waren de kinderen erg enthousiast aan het wachtten op mijn komst. 'Good morning teacher', weerklonk het vanuit de klassen. Een leuke start van de dag, zeker weten! 
Die dag stond er nog veel op de planning want volgende week zou het examen Engels  plaatsvinden en de leerlingen moesten tegen dat examen zeker de nummers tot 100 kunnen schrijven. 
Mijn dag startte bij de jongste kinderen, maar zoals ik al eerder aangaf is het geven van Engelse lessen een hele opdracht! Het verloopt stroef omdat ze zelf nog volop het Spaans aan het leren zijn. Vandaar besloot ik om enkele wiskundige oefeningen te maken met de leerlingen. Zo moesten ze een patroon verder zetten door te tekenen. Hier kon je een duidelijk niveauverschil zien tussen de leerlingen. Sommigen waren er meteen mee weg, voor anderen was dit een zware klus. 
Nadien ging ik zowel één uur in het vijfde als in het zevende lesgeven. En zoals ik al vertelde, moest er die dag heel wat gebeuren. Na wat oefeningen te maken, merkte ik op dat de meeste leerlingen er volledig mee weg waren. Deze leerlingen konden zelfstandig beginnen aan het maken van extra oefeningen , terwijl ik extra uitleg gaf aan de leerlingen die het nog niet helemaal begrepen. 
Het laatste uur bracht ik door bij de zes jarigen. Hier bracht ik zes kleuren aan in het Engels. 
In de namiddag ging ik naar het lokaal van de huiswerkbegeleiding. Daar waren Serigo en Sisa op me aan het wachtten. Maar het was een moeizaame namiddag. De kinderen waren niet geconcentreerd waardoor het me veel energie kostte. Maar natuurlijk mag er altijd een beetje gelachen worden hé!

Woensdagochtend vertrok ik richting Puyo om daar de amazonewereld te leren kennen. Eens ik aankwam in Puyo was het aan het gieten. De regen stroomde door de straten en binnen de minuut was er geen enkel droog plekje meer te zien. Na een tijdje geschuild te hebben, kon ik mijn hostal gaan zoeken. Gelukkig had ik het meteen gevonden en werd ik warm ontvangen. In de namiddag ging ik een kijkje nemen bij de zoorifugo 'Tarqui'. Hier halen ze gewonde dieren uit het wild om deze vervolgens te verzorgen en terug te plaatsen. Het was erg fijn om dit alles te zien en ik had een leuke tijd. In de avond zag ik vele mensen samenkomen bij een vollybalveld. Ik wilde beslist ook een kijkje gaan nemen om zo ene babbeltje te slaan. En ja hoor, een hele avond praatte ik met een zestiger. Zo leerde ik heel wat bij over de cultuur en gewoontes in Ecuador. 

Donderdag vroeg in de ochtend nam ik de bus in Puyo om richting Tena te gaan. Na bijna drie uur te rijden kwam ik aan in het busstation van Tena om daar vervolgens een taxi te nemen richting mijn verblijf. Dit verblijf ligt meer buiten de stad en je krijgt het gevoel dat je midden in de Amazone zit. Zo had ik een lodge aan de rivier 'Napo'. De lodges zijn niet voorzien van internet , bereik en elektriciteit waardoor je geen licht had in de avond en je enkel gebruik kon maken van een zaklamp om zo je weg te vinden. Al snel ging ik een uitstapje maken naar Misahulli waar ik een aapje ontmoette. In de avond wanneer ik terug bij het verblijf aankwam, ontmoette ik een Nederlands koppel. Met hen bracht ik de volgende twee dagen nog door. Zo gingen we dieren zoeken in het donker, alhoewel dit niet echt mijn ding was.We zagen die nacht veel sprinkhanen, schorpioenen en tarantula's. 
Ook gingen we een wandeling maken naar een waterval om vervolgens terug te keren naar de lodge door in een rubberen band te zitten en je mee te laten voeren door de stoom van het water. Ook bezochten we een Indigenas gemeenschap en leerden we schaaltjes maken uit klei. 
Het waren enorm fijne dagen met aangename mensen! Maar aan alle mooie verhalen, komt er een eind. Dus zondag stapte ik op de bus en trok ik richting Riobamba. Eens ik daar aankwam, moest ik me een weg zoeken in de menigte. Na wat te praten met enkele mensen, werd het duidelijk... Het was dit weekend de 'verjaardag' van Riobamba. Overal in de straat waren kraampjes te zien. Vele mensen waren verkleed, net zoals bij Carnaval. Wat een feest! 
​

​Maandag ging ik weer van start bij de kinderen van Pull, en dit voor de laatste keer. 
Na het ochtendritueel herhaalde ik met de jongsten de cijfers tot tien. Maar aangezien de leerkrachten van deze school de Engelse leerstof niet onderhouden, startte ik van nul. 
Ook in het tweede leerjaar waren de kleuren ver zoek en maakten we extra oefeningen op deze leerinhoud. Op het einde van de les waren de woorden opgefrist en konden de leerlingen deze terug opzeggen. Alleen zullen ze dit moeten onderhouden. Maar aangezien de leerkrachten van de school zelf geen Engels kunnen, wordt dit vaak 'vergeten' om aan te brengen bij de leerlingen.
Na de speeltijd ging ik verder bij het derde en vierde leerjaar maar ook hier was een herhalingslesje noodzakelijk. 
Op het einde van de schooldag kwamen alle ouders naar de school en bedankten ze ons. Ook gaven we een korte speech, alhoewel dit niet eenvoudig was in het Spaans. 
Het eerste schooltje waar ik afscheid van moest nemen.. Wat zal ik ze missen hoor! 

Op dinsdag vertrok ik met examens richting ChanChan. De leerlingen startten hieraan maar het was een hele klus. Leerlingen probeerden op eender welke manier in hun schrift te kijken of bij elkaar een blikje te werpen. Het was een heel gedoe om in deze school examens af te nemen maar uiteindelijk waren de uitslagen nog gemiddeld. Op vraag-antwoordvragen scoorden de leerlingen zeer goed. Vanaf het moment dat de oefening iets meer gecompliceerd werd o.a. kiezen uit woordjes en deze op de juiste plaats noteren, zakten de scores. 
Van deze leerlingen nam ik die dag nog geen afscheid omdat ik beslist een keertje terug wil komen volgende week. 
In de namiddag ging ik weer met Sisa en Sergio aan de slag. Erg fijne kinderen en dit zal jammergenoeg de laatste keer zijn dat ik met hen samenwerk...

Woensdag, Ozogochedag! Om zeven uur met Tom vertrokken naar Ozogoche om daar te beginnen met de jongste kinderen. Hier herhaalden we fruitsoorten en leerden we enkele groenten in het Engels aan. Vervolgens mocht ik anderhalf uur met de leerlingen van het vierde leerjaar werken rond het lichaam. De leerlingen kenden deze woorden erg snel waardoor we tijdens dit uur zeer actief te werk konden gaan. We speelden een woordenbingo en probeerden de Engelse woordjes een juiste plaats te geven op ons lichaam.
Tijdens de speeltijd leerden de leerlingen me op armbandjes en haarspelden te maken met parels. Een hele opgave voor mij hoor. Terwijl de leerlingen met me aan het lachen waren, bleef ik maar klungelen. 
Na de speeltijd deed ik net hetzelfde met de oudste leerlingen. Hier lag het tempo een stuk hoger en leerde ik ze het liedje 'hoofd, schouders, knie en teen' aan, maar dit dan in het Engels. Ze waren enorm enthousiast en het was zeker een leuke afsluiter om samen met de kinderen te doen. 

Donderdagochtend, vroeg uit de veren en ik kon haast niet wachten om de kinderen van Atapo te zien... En dit voor de laatste keer. Zoals gewoonlijk nam ik de bus in Guamote en vertrok ik richting Atapo. Na drie maanden weet ik eindelijk waar ik moet afstappen. Normaal staan de kinderen me steeds op te wachten, behalve deze dag. Ik keek rond maar zag nergens kinderen staan, toen plotseling vier gezichtjes achter de struiken verschenen. Ze hadden zich duidelijk verstopt omdat het de laatste keer was dat we samen die berg op gingen wandelen richting het schooltje. 
Eens ik aankwam werd ik open onthaald door alle lachende kinderen. Natuurlijk wilden ze meteen beginnen met de Engelse les en we leerden die dag nog de transportmiddelen en familieleden. Gevolgd met een potje trefbal en tenslotte de schooldag geëindigd met het maken van bladwijzers. 


Toen het moment aanbrak, nam ik afscheid van die geweldige kinderen en vertrok ik samen met de leerkracht naar Guamote. En zoals gewoonlijk was de markt weer volop aan de gang. Ik bleef die namiddag een hele dag buiten en zocht wat mensen op om een praatje mee te slaan op de markt. Echt indrukwekkend hoe mannen, maar vooral vrouwen ongeloofelijk veel gewicht dragen op hun rug. En ze doen dit 'gewoontjes', alsof het niets is. 

Ook vrijdag moest ik afscheid nemen van de kleuters van Inti Sisa. Dit vond ik erg moeilijk omdat ik met deze schatjes ook een goed band had opgebouwd, in een zeer korte tijd. We maakten er een leuke dag van en zo kon het weekend van start gaan. Tijdens het weekend werkte ik hoofdzakelijk voor mijn stage in België. Zo zal ik rond het thema 'Ecuador' werken zodat ik dit prachtige land aan de kinderen kan tonen. Hopelijk krijgen zij de kriebels ook te pakken zoals ik ze heb gekregen en willen ze er meer over weten. 

---

​Op maandag en dinsdag besloot de president van Ecuador dat ze de brug gingen maken en dat er geen enkel kind naar school moest gaan, ook ik niet. Dus ook die dagen werkte ik voor mijn stage in België. 
Woensdag vertrokken Tom en ik naar ChanChan zodat ik daar nog afscheid kon nemen van de leerlingen. Die dag maakten we ook hier bladwijzers en speelden we samen trefbal, vollybal en voetbal. Erg fijn om zo mijn stage af te sluiten! Wanneer het vertrek in zicht was, gingen alle leerlingen op een rij staan en zongen ze liedjes voor mij. Ook gaven ze me enkele cadeautjes, zoals: tekeningen, mutsen, sleutelhangers. Net voordat ik in de auto stapte, riepen de kinderen 'het gaat je goed, Juf. Een goede reis.' Deze woorden zal ik voor eeuwig blijven onthouden en ik zal vaak terugdenken aan alle momenten die ik hier samen met de kinderen heb beleefd. 
Ook het Inti Sisa-team wilde afscheid nemen en dit deden ze door een heerlijke maaltijd te koken. Heerlijk! 
​

Donderdag en vrijdag komen eraan en die dagen zullen hoofdzakelijk bestaan uit inpakken, poetsen, reizen naar huis, terugblikken naar de mensen die ik heb leren kennen en mooie momenten die ik heb beleefd!
Het was een leerrijke ervaring en een stage die ik nooit meer zal vergeten! Ecuador is een ongeloofelijk land met geweldig mensen. Een land dat voor altijd een plaats krijgt in mijn hart! 

Ecuador, un país hermoso. 
Un país que tiene un lugar en mi corazón. 

Adios à todos y gracias por leer mis mensajes. 
Tot ziens en bedankt om mijn blogberichten te lezen.